ماایرانیان اززمان بدنیاآمدن بیش ازهرچیزبادعا آشناشده وبه آن متوسل می شویم.دراین فکرم که اگریک دهم دعاهایی که پدرومادران ومتولیان جامعه به فرزندان وافرادجامعه یادمی دهندتلاش وپشتکاررادرآنها تقویت می کردندبه جرأت اکثرمشکلات این افرادحل می شد.بعدازورودبه مدرسه هم دعاکردن به نوعی دیگرادامه پیدامی کند.درمراسم صبحگاهی که درمدارس برگزارمی شودازهمان دبستان تاراهنمایی ومتوسطه یکی ازبخشها،بعد ازقرآن وترجمه،دعای صبحگاهی است.که مثل سایرچیزهای اجباری،دانش آموزان بایدبه آن بپردازند.البته دردوره خدمت سربازی هم این مراسم وجوددارد،البته بامراسم رسمی وخاص تر.مثل چیزهای اجباری دیگرکه وقتی اجبارآن ازمیان رفت خود آن نیزفراموش می شود،این مراسم هم برای خیلیهاازجمله من تاحدودی به فراموشی رفت.اماهمانگونه که ذکرکردم دعابرای ماایرانیان جزیی جدانشدنی اززندگی است.همیشه به دعاهایی فکرمی کنم که واقعاًدرعین موجزبودن دنیایی ازمعناراپشت خودداشته باشد.ازدوران تحصیل دعایی که ازهمان مراسم صبحگاهی به یادم مانده،وبه نظرم بسیارزیباست،این است:«خدایا، پروردگارا،بارالهاچنان کن سرانجام کارتوخشنودباشی و مارستگار»؛که درنهایت کوتاهی کلی مفهوم می رساند. طبق همان تعریف مطلوبم ازدعاهمیشه دنبال چنین جملاتی بوده ام.حتی درنمازازهمین گونه دعاهاوبه زبان فارسی استفاده می کنم.یکی ازمعدنهای غنی ازجملات نغزفارسی، سخنان ونصایح قدیمی هاست؛سخنانی که اززبان پدربزرگهاومادربزرگهاادامی شود.بهترین دعاهاهم اززبان آنهاشنیده می شود.دایره المعارف زنده جملات فارسی اند. اماساده ودرعین حال زیباترین دعایی که ازآنان شنیده ام این است:«خدایاهمه راعاقبت به خیرکن»،«عاقبت بخیر بشی فرزندم».تمام دعاهای روزانه و شبانه مادرهمین یک کلمه خلاصه می شود:«خدایاراضی ام به رضای تو،هرچه خیراست پیش آر».نمی گویندخدایامرابه جهان حاکم کن. یاعمرجاودان به ما بده یامارادچارهیچ دردومرضی نکن، بلکه«خدایا همه را عاقبت بخیر کن»چه دوست وچه دشمن.و دعای زیبای دیگر:«خدایابه همه ماعمرباعزت ومرگ ایستاده وباعزت عطابفرما».یکی ازنگرانیهای انسانهاناتوانی درزمان پیری است.اینجاست که دعامی کندخدایابه من مرگ باعزت عطابفرما؛یعنی قبل ازآنکه ناتوان شوم مراازاین دنیاببر.امابه شخصه علاقه مند یک دعای دیگرهم هستم وبسیارهم به کارمی برم.هر چند به نثرقدیم وکوتاه استاماپرمغزوزیباست:«خدایامراآن ده که آن به».به عنوان یک جوان ایرانی ازمتوسل شدن بیش ازحدایرانیان به دعاناراضیم وامیدوارم که بیش ازپرداختن به دعا،تلاش و پشتکارخودراافزایش دهند.اما درموردهمان مقداردعایی که استفاده می کنند،چه خوب است که ازعبارات پرمعنی ودعاهای کلی استفاده کنندتا زمینه سواستفاده فرصت طلبان وحاکمان ورهبران مذهبی ازاحساسات پاکشان ازبین برود.
«عمر همه دراز باد».
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر