آرمیتا گراوند،

 از بهمن پنجاه‌و‌هفت تا آبان چهارصد‌و‌دو زمان زیادی نگذشته. نزدیک چهل و پنج سال.

اما چهل سال و پنجاه سال و صد سال، در طول تاریخ چندهزارساله تقریبا شوخی‌است. از بد روزگار زندگی ما درست افتاده وسط همین شوخی. 

امیدوارم آیندگان این نکته را در مورد زندگی ما در نظر بگیرند و در کنار تمام لعن و نفرین و فحش‌هایی که برای ساختن این دوره از زمان در ایران زمین، به ما می‌دهند دلشان هم برایمان بسوزد و بدانند که ما نیز چنین کشور و زندگی در چنین شرایطی را نمی‌خواستیم و برای تغییر آن بسیار تلاش کردیم.

اما اسیر کسانی بودیم و شدیم که خود روزی مدعی گل به جای گلوله بودند و زخم ظلم و ستم و درد تبعیض و دیکتاتوری و استبداد بر تن و روح داشتند و اما بعد در طرف غلط ماجرا ایستادند و در رکاب دیکتاتور و اعوان و انصارش فقط با گلوله جواب ما را دادند. جواب مسالمت‌آمیزترین اعتراض‌ها را.

تاریخ همیشه در تکرار است. کمدی و تراژدی این تکرار را نمی‌دانم اما می‌دانم که زندگی ما به تراژیک‌ترین شکل ممکن در گذر است و البته ایمان دارم این روزگار تلخ‌تر از زهر نیز بگذرد و این سرزمین بلاخره طعم آزادی و شادی و زندگی را خواهد چشید.

ظلم و ستم پایدار نمی‌ماند و بلاخره فریاد مظلوم دامن ظالم و دست ستمدیده یقه ستمگر را روزی خواهد گرفت.

تاریخ جلوی چشم همه است. شما پاسداران تاریکی و دیکتاتوری به هیچ خدا و دین و آیینی اعتقاد ندارید، اما معتقدان به انسانیت و صلح و محبت عاقبت شما را به زباله دان تاریخ خواهند فرستاد.

این سرزمین روزهای تیره و تاری را در طول تاریخ طولانی خود از سر گذرانده اما بی‌گمان سیاه‌ترین وتاریک‌ترین دوران آن این دوره چهل و چندساله بوده است. حکومتی که روی اسکندر مقدونی و چنگیز مغول و محمود افغان را هم سفید کرده است. درد آن جاست که آن‌ها از خارج از مرزهای این سرزمین آمدند و سوزاندند و کشتند و رفتند اما اینان از دل همین مملکت برآمدند و سوزاندند و هم‌چنان می‌سوزانند و غارت و چپاول می‌کنند و بهترین جوانان این ملک آریایی را به قتل می‌رسانند و ریشه هرچه در این‌جا هست و باید باشد ازبین می‌برند. انگار که بعد از خودشان دیگر نباید چیزی از فرهنگ و ثروت و زمین و آسمان ایران و آن‌چه در دل آن‌هاست بماند.

بعد از آبان نودوهشت دیگر چیزی به عنوان بی‌طرفی نداریم. چیزی به عنوان سیاسی نبودن و از سیاست سردرنیاوردن وجود ندارد. دیگر بحث انسان و انسانیت است. له یا علیه حق انسان و حق زندگی بودن است. هرچه زمان بیشتر پیش می‌رود، اتفاق‌هایی می‌افتد که وضعیت امروز ایران را روشن‌تر می‌کند. باید انتخاب کرد. وسط بازی جواب نمی‌دهد. اصلاح ساختاری که دیگر نه، انقلاب ساختاری را باید طلب کرد. جزاین استمرارطلبی است. باید هزینه داد. باید دقیق و بدون پرده‌پوشی مخالفت با وضعیت خفقان و تمامیت‌خواهی کنونی کشور را فریاد زد.

بد به حال ما که امروز باید در دو جبهه برای رسیدن به حق انتخابمان مبارزه کنیم. مبارزه با تمامیت‌خواهی داخلی و  خارجی...

بامرگ و شعار مرگ مخالفم پس خطاب به ضحاک و اعوان و انصارش:

ننگ بر شما و آیین انسان‌سوزتان.

لعنت به شما پاسداران و نگاهبانان تاریکی و نابودی و استبداد.

نفرین بر شما دشمنان انسان و انسانیت.

پایان شما نزدیک است...

#مجیر 

#آرمیتا_گراوند 

#مهسا_امینی 

#زن_زندگی_آزادی 

دلتنگی و سکوت

 آینه چون نقش تو بنمود راست

خودشکن آینه شکستن خطاست.

این قدرحرف برای گفتن دارم که ترجیح می دهم سکوت کنم، وقتی گوشی برای شنیدن نیست.

رنگ چهره خبر دهد از سر درون، اما چشمی برای دیدن نیست.

در نهایت ناامیدی و بدبینی و بی اعتمادی به انسانها سخت است از این ها حرف زدن.

فکر میکنیم اگر حرف منفی نزنیم  اتفاق های منفی نمی افتد. فکر می کنیم وقتی از امید و اعتماد بگوییم برای رسیدن به مقصد انرژی می گیریم.

اما وقتی خودمان به بدترین شکل به امید و اعتماد و انرژی مثبت هم گند می زنیم دیگر چه جای مثبت اندیشی و امیدبه آینده و هراعتقاد دیگری می ماند.

وقتی شعور یکدیگر را دست کم می گیریم، وقتی خودمان هم دیگر را احمق فرض میکنیم، وقتی خودمان به وقیح ترین شکل ممکن به دیگری دروغ می گوییم، چه جای آرزوهای خوب و خوشبختی و سفیدروزی می ماند.

وقتی خودمان به خودمان رحم نمی کنیم چه توقع از حکومتی داریم که اصلش بر کشتن امید و انگیزه و آرزوها و آینده ملت است.

ما ساده ایم که فکر میکنیم اگر خوب باشیم زندگی هم با ما خوب خواهد بود. به قول آل پاچینو این مثل این است که توقع داشته باشی گرگ تورا نخورد چون تو اورا نمی خوری.

بسیار حرف ها است در دل و قلب و مغز و پشت زبان اما گاهی وقت ها از نامردی مردمان نمی توان آن ها را بیرون ریخت. چون بر زبان آوردن آن ها یعنی پایین آوردن شخصیت خود و شکستن غرور و خرد کردن و کوچک کردن وجود.

وقتی خودمان کوچک ترین رحمی به خودِ خودمان نداریم دیگر چه توقعی از طبیعت و زندگی داریم.

هر کس هرچه درو می کنه که کاشته‌ است. 

کاش مردمان به حرمت لحظه هایی که با هم سپری کرده اند برای هم ارزش قایل شوند. 

سینه مالامال درد است دریغا مرهمی

دل زتنهایی به جان آمد خدارا همدمی

از بین بردن باور انسان بدترین کار در حق اوست. 

به همدیگر احترام بگذاریم. به شعور و شخصیت و فهم و درک هم احترام بگذاریم. هرکسی فارغ از جایگاه و مقام و منزلت و سواد و هوش و حواسش برای خودش شخصیت دارد که کوچک ترین توهین به آن سنگین ترین درد و رنج را برای خودش دارد. ناراحت کردن انسان ها کار سختی نیست اما تصور میزان ناراحتی اوبسیار سخت است. ممکن است فردی از موضوعی کمی ناراحت شود اما فرد دیگر از همان موضوع ناراحتی عمیق و غیرقابل تصوری داشته باشد. ناراحت کردن انسان کار راحتی است. بد شدن و آزار دیگران برای انسان بسیار آسان است. ناراحتی به ساده ترین شکل ممکن انسانها را از خوبی می اندازد‌. در مواجه با هرموضوعی که فقط به خودمان مربوط نیست تنهایی اقدام نکنیم. 

 حکومت استبدادی ازهمین جا نشات گرفته. دیکتاتوری که فکر میکند می تواند برای همه تصمیم بگیرد. البته که خود را دیکتاتور و مستبد نمی داند و شاید در جواب بگوید من فکر میکنم نظر من برای همه مناسب است. همه ما دیکتاتور درونی داریم که فکر میکند تصمیمی که میگیرد بهترین تصمیم است. شیوه ای که برای زندگی خود و دیگران در نظر دارد خوب است و نیازی به حرف بقیه نیست. اما این بزرگترین توهین به انسان هاست. حال اگر این حرکت با دروغ و فریب هم همراه شود تحقیر و تحمیق دیگران را به توهین اضافه می کند و تمام باور و امید و اعتماد آن ها را سلب می نماید. در چنین حالتی بلند شدن و دوباره ساختن آن افراد و جامعه اگر امکان پذیر باشد زمان زیادی از همه می گیرد و مدت ها طول میکشد تابخشی ازآن برگردد اما همیشه اثرزخمی عمیق بر پیکر و روح و روان فرد و جامعه می ماند.

به راحتی می توان از چنین اتفاقی جلوگیری کرد.

کافی است کمی از پوسته خودخواهی و منیت بیرون بیاییم و همان طور که خودمان را می بینم به دیگران نگاه و توجه کنیم.

به راحتی می توان جای غم، شادی گذاشت و جای بی اعتمادی و نارضایتی، امید و عشق و اعتماد را بارور کرد.

عاشق زمانی از عشقش وفداکاری برای او می گوید منظورش انفعال نیست. عشق خود بهترین چیز است. به دور از خودخواهی عشق بهترین چیز برای معشوق است. 

من برای عشقم از جان نیز می گذرم ولی این به معنای چشم بستن بر علاقه و گذشتن از آن نیست و این که توی معشوق از این عشق سواستفاده کنی که اگر مرا دوست داری برایم آرزوی خوشبختی کن و بگذار بروم.

اما عشق میگوید بودن تو با منِ عاشقِ جان فدایِ تو بهترین خوشبختی برای توست.

وقتی میگوییم چون عاشقم برای عشقم بهترین هارو میخوام حتا اگر من نباشم، منظور انفعال نیست. منظور این است که از نظرمن کنارم برای عشقم بهترین مکان است.

از عشق، از امید و علاقه عاشق به نفع خود بهره برداری غیر واقعی نکنیم. عشق و علاقه عاشق مخالف انفعال است. اگر می گوید خوبی معشوق را می خواهم حتا اگر از نظرش آن در کنار من نباشد، منظور نخواستن و تلاش نکردن برای وصال معشوق نیست. دقیقن مخالفت با انفعال است و مخالفت با نشستن برای اتفاق افتادن. 

عاشق نهایت تلاش رابرای نشان دادن عشق بالغانه انجام می دهد.  

درمقام معشوق از عشقِ پاک و علاقه بی غل و غش عاشق سواستفاده نکنیم.

#مجیر

دیوانه از قفس پرید!

 این یکی از بهترین سکانس‌های تاریخ سینماست:

ساکنان یک تیمارستان قرار بوده مسابقه‌ی بیسبالی را تماشا کنند و سرپرستار این حق را از آن‌ها گرفته است. یکی از دیوانه‌ها با خشم به تلویزیون خاموش نگاه می‌کند و شروع می‌کند به گزارشِ پرشورِ مسابقه‌ای که پخش نمی‌شود. یک گستاخی بزرگ علیه رنج. کم‌کم همه‌ی دیوانه‌ها می‌رسند و در یک صفحه‌ی خاموش و تاریک، هیجان‌انگیز‌ترین مسابقه‌ی بیسبال زندگیشان را می‌سازند و می‌بینند.

گاهی اوقات زندگی فقط خیره شدن به یک صفحه‌ی تاریک و سرد است. گاهی حتی برفکی از امید هم پیدا نیست. گاهی رنج با تمام قدرت به ما حمله می‌کند و ما می‌فهمیم این جهان نسبت به ما بی‌تفاوت است. این‌جور وقت‌ها باید جلو رفت و خیره شد به قلب تاریکی، به این صفحه‌ی تاریک و‌ خاموش و آنجاست که فقط انعکاس تصویر خودت را می‌بینی. می بینی تنهایی و تنها نجات‌دهنده‌ی خودت هستی.

گاهی باید به خاموشیِ ترسناکِ جهان چشم دوخت و شروع کردن به خیال بافتن.

خیال، گستاخی علیه واقعیت است.

گاهی باید گستاخ بود.

گاهی «جهان دریا دریا امید است،اما نه برای ما».

این‌جور وقت‌ها باید مثل بچگی‌ها بلندبلند با خودمان حرف بزنیم تا کمتر بترسیم. درد بکشیم، ولی در گوشِ وحشت فریاد بکشیم: «اصلا هم درد نداشت».

داد بکشیم: هی! تنهایی اصلا هم درد نداشت، گندیدن آرزوها، پوشک کردن پدر و مادرها، سوراخ سوراخ شدن با سرنگ‌ها، دفن کردن عشق‌ها اصلا هم درد نداشت.

در این جهان،امید یافتنی نیست،«ساختنی» است.

خدا همه‌ی صفات است، اما بیش از هرچیز خدا برای شخصِ من، یک آرزوست. آرزوی این‌که باشد و ببیند. خدا یک آغوش است، یک گوش.

یک گوش که بتوانی برایش بگویی: «پیش خودمان بماند؛ ولی، درد داشت».

خدا گاهی مثل یک مسابقه‌ی بیسبال است که ما در یک تلویزیونِ خاموش، در یک دیوانه‌خانه‌ی دورافتاده و محقر آرزویش می‌کنیم، تا زنده بمانیم. و این آرزو عالی است.

خدا عالی است.

#مجتبی_شکوری 

#دیوانه_از_قفس_پرید

نوید افکاری را اعدام نکنید

 ‏درخواست ‎#نوید_افکاری از مردم.او در حال حاضر در زندان شیراز بسر می برد و محکوم به اعدام شده است. دو بردار وی ‎#وحید_افکاری و‌ ‎#حبیب_افکاری نیز به حبس های طویل المدت و شلاق محکوم شده اند.

‎#اعدام_نکنید 

‎#نویدمان_را_اعدام_نکنید 

‎#بس_کنید 

‎#جمهوري_اسلامی 

‎#ایران

عصبانی هستم

 ناراحتم، بی نهایت ناراحت.

خسته ام، بی نهایت خسته.

مثل همه مردم این سرزمین دردمندم،

سرزمین نفرین شده...

اما بیش و پیش از همه این ها، عصبانی ام عصبانی!

عصبانی از شرایطی که در آن به سر می بریم. عصبانی از وجود مدیران ومسئولان مملکتی نادان و ناکارآمد و بی وجدان و خودخواه. مسئولانی که هیچ بویی از انسانیت نبرده اند و پشت سنگر دین کارهای خودرا انجام می دهند. کسانی که می خواهند بمانند، به هر شکل وباهر هزینه وقیمتی از جان ومال مردم.

کسانی که با بی تدبیری و نابلدی و عملکرد فاجعه آمیزشان نه تنها آب وخاک و هوا و منابع طبیعی وزیرزمینی و روزمینی و آسمانی ایران را به باد فنا داده اند وفقط به فکر پر کردن جیب خود واطرافیانشان بوده و هستند، بلکه بهترین فرزندان این سرزمین را نیز به بهانه های مختلف در این چهل سال از بین برده و می برند.

با ندانم کاری ها، خودخواهی ها، جاه طلبی ها، قدرت طلبی ها و مال اندوزی ها و سیاسی کاری ها و... هر روز در گوشه ای از این مملکت به هربهانه ای عزیزی از خانواده ای پرپر می شود....

بس است..

بس کنید، این همه ظلم وقساوت وتباهی را بس کنید. این همه انسان کشی را بس کنید..

ای شمایی که به هیچ چیز اعتقاد ندارید وهمه چی فقط لق لقه زبانتان است برای حکمرانی، ای هیچ کسان، ای ناجوانمردان نامرد، ای پاسداران تاریکی و ای حاکمان جهل و تباهی، بس کنید. این همه خون سیرتان نکرده است... بترسید از روز حساب در پیشگاه همین ملت و درهمین دنیا، بترسید.. ..

تصمیم سازان وتصمیم گیران شهری کجا هستند؟

به دلیلی طی ده روز گذشته چندبار مجبور شدم به جایی پایین شهر برم. پایین تر از میدان شوش. دراین مسیر سه چهارباری از کوچه مسجد مهدیه خیابان فداییان اسلام رد شدم. باراول ازآن چه که دراین کوچه دیدم فقط شگفت زده ومتعجب شدم. باردوم علاوه برتعجب، قدری ترس هم در خودم احساس کردم بارسوم ترسم خیلی بیشتر شد وکاملا با ترس از آنجا رد شدم. البته این بار بیشتر فضای اطراف نگاه کردم. کوچه ای که بچه ها هم درحال بازی بودند ومغازه هایی که مشغول کاسبی روزمره خود بودند. باتمام ترس ونگرانی سعی کردم چندعکس از وضعیت این کوچه بگیرم اما نشد. بارآخر اما باترس کمتر وارد کوچه مسجدمهدیه شدم وباتمام جرات وجسارت از اتفاقات این کوچه فیلم گرفتم.
اما چه چیز این کوچه این قدر شگفتی برانگیز وترسناک بود؟
طول این کوچه حدود بیش از صد متر است. کوچه یکطرفه که ماشین ها درآن رفت وآمد می کنند ودو طرف آن پیاده رو است. پیاده رویی که هیچ عابرپیاده ای نمی تواند از آن عبور کند. چراکه درطول تمام این پیاده رو  افراد درجمع های چندنفره مشغول استعمال مواد مخدر هستند. به راحت ترین شکل ممکن درانظار عمومی در جایی باتراکم جمعیت ورفت وآمد زیاد افرادی از سن های مختلف با تیپ های متفاوت که حتی به نظر فاصله طبقاتی هم داشتند، مشغول مصرف شیشه وکراک هستند.
نمی دانم تصمیم سازان وتصمیم گیران اجتماعی وفرهنگی وشهری ودولتی وغیردولتی چه می کنند وچه خواهند کرد، اما به راحتی می توان از بین رفتن یک بخش ویک گروه ویک طبقه از جامعه را دید اگر چشمی برای دیدن باشد.

ده روز باداعش و یک روز دیگر

درحال خواندن دو کتاب به طورهمزمان هستم.
‫#‏ده_روزباداعش‬ نوشته ‫#‏یورگن_هودنهوفر‬ و ‫#‏یک_روزدیگر‬ از ‫#‏میچ_البوم‬.
#ده_روزباداعش درباره وضعیت خاورمیانه وافراطی گری وداعش است. نویسنده باشناخت دقیق وکامل از وضعیت منطقه وکشورهای اسلامی وحتی اسلام وقرآن به خوبی به دلایل به وجودآمدن شرایط امروز پرداخته وازتجربه حضور در مناطق تحت حاکمیت داعش گفته است. کتاب خوبی است، اما تلخ.
لازم بود درکنار این کتاب، کتاب دیگری باموضوع متفاوت هم بخونم.
#یک_روزدیگر درباره زندگی فردی مایوس است ودرباره شانسی که فرد برای برگشت به زندگی پیدامیکند.